آیا یک روانشناس خوب دارو تجویز می کند

در اکثریت قریب به اتفاق موارد، روانشناسان نمی توانند برای بیماران خود دارو تجویز کنند. با این حال، اخیراً فشارهایی در چندین ایالت آمریکا برای اعطای امتیاز به روانشناسان برای تجویز وارد شده است، و در واقع در حال حاضر چند موقعیت وجود دارد که روانشناسان دارای امتیازات تجویز هستند. اما یک روانشناس خوب در تهران و به طور کل در ایران هیچ وقت دارو تجویز نمی کند. دکترهای روانشناس از تکنیک های رواندرمانی استفاده می کنند. این تکنیک ها باعث می شوند که روانشناس بدون تحمیل عوارض جانبی به مراجع درمان انجام شود.

روانشناسان کجا می توانند داروها را تجویز کنند؟

روانشناسان اگر در لوئیزیانا یا نیومکزیکو اگر دارای پروانه فعالیت باشند، می توانند داروها را در شرایط خاصی از خدمات بهداشت روان تجویز کنند.

روانشناسان حرفه ای در سال 2002 در نیومکزیکو و در سال 2004 در لوئیزیانا امتیاز نسخه نویسی را به دست آوردند. در سال 2014، ایلینویز سومین ایالتی شد که به روانشناسانی که آموزش های مناسبی دیده بودند، اختیار تجویز اعطا کرد. آیووا در سال 2016 اختیار تجویزی را به روانشناسان اعطا کرد و آیداهو در سال 2017 از آن پیروی کرد.

در چنین مواردی، روانشناسان ملزم به دریافت آموزش های مناسب هستند و مجاز به تجویز داروهای خاصی هستند که در درمان اختلالات روانی استفاده می شوند. با این وجود در کشور ما ایران هنوز اقداماتی در این زمینه شکل نگرفته است. یک دکتر روانشناس خوب در تهران با نگاهی مبتنی بر اراده آزاد انسان و قدرت انسان برای ایجاد تغییر به مراجعین کمک می کند.

روانشناسان نسخه نویس چه آموزش هایی می بینند ؟

چه نوع آموزشی برای روانشناسان لازم است؟ به عنوان مثال، در لوئیزیانا، روانشناسانی که می خواهند قدرت نسخه نویسی را به دست آورند، باید مدرک فوق دکتری خود را در روان داروسازی بالینی بگذرانند، یک آزمون ملی به رسمیت شناخته شده توسط هیئت روانشناسی را پشت سربگذرانند، و گواهی مسئولیت از هیئت ممیزی روانشناسان ایالت لوئیزیانا داشته باشند.

در لوئیزیانا: روانشناسان قبل از اینکه بتوانند داروها را تجویز کنند، ابتدا باید مدرک فوق دکتری خود را در روانشناسی بالینی تکمیل کنند. در نیومکزیکو: روانشناسان باید 450 ساعت آموزش آموزشی و 400 ساعت تمرین تحت نظارت را بگذرانند.

روانشناسان باید آموزش های تخصصی در زمینه داروسازی روانی ببینند. علاوه بر این آموزش، آنها باید یک چرخش بالینی تحت نظارت را تکمیل کنند که 14 ماه طول می کشد و تنظیمات مختلفی از جمله بیمارستان ها، زندان ها و کلینیک های سلامت روان را پوشش می دهد.

بحث درباره دلایل تجویز

حامیان حقوق تجویز برای روانشناسان عبارتند از: اتحاد ملی ارائه دهندگان حرفه ای روانشناسی و انجمن روانشناسی آمریکا. طرفداران پیشنهاد می کنند که روانشناسان باید به دلایل مختلف اجازه داشته باشند نسخه بنویسند.

به طور متوسط، 30 درصد از پرونده پزشکان مراقبت های اولیه را افراد مبتلا به بیماری های روانی تشکیل می دهند. پزشکان مراقبت های اولیه به طور متوسط ​​برای 70 درصد از بیماران بهداشت روانی خود دارو تجویز می کنند، حتی اگر آنها اغلب آموزش و تجربه محدودی در زمینه بیماری های روانی دیده باشند.

طرفداران این طح پیشنهاد می کنند که بسیاری از افراد بهتر است توسط یک دکتر روانشناس خوب که بتواند از سایر راهبردهای درمانی خارج از مداخلات دارویی نیز استفاده کند، خدمات رسانی شود.

برخی از دلایل دیگر ذکر شده توسط حامیان عبارتند از:

افزایش دسترسی به مراقبت های بهداشت روان

به بیماران امکان دسترسی سریعتر به درمانها را می دهد

به بیماران مناطق محروم کمک می کند تا راحت تر به درمان ها دسترسی پیدا کنند

کاهش زمان انتظار برای درمان؛ بسیاری از استان ها با کمبود درمانگر خوب مواجه هستند که دسترسی به موقع به مراقبت های بهداشت روانی را برای مراجعین دشوار می کند.

دلائل مطرح شده برای مخالفت با تجویز دارو توسط روانشناسان

سازمان‌هایی که مخالف ارائه حقوق نسخه‌ نویسی به روان ‌شناسان هستند عبارتند از: انجمن پزشکی آمریکا، انجمن روان‌پزشکی آمریکا، و اتحاد ملی برای بیماری‌های روانی. مخالفان، دلایل مختلفی را ذکر می کنند که روانشناسان نباید قادر به نوشتن نسخه باشند، از جمله:

آموزش ناکافی در زمینه پزشکی و فارماکولوژی.

خطرات عوارض جانبی داروها.

خطر نادیده گرفتن اختلالات پزشکی که ممکن است با اختلالات روانی اشتباه گرفته شود.

بسیاری از بیمارانی که داروهای روانگردان تجویز می‌کنند، یک یا چند وضعیت پزشکی همزمان دارند.

پزشکان و روانپزشکان برای تعیین اینکه چه زمانی و آیا به داروها نیاز است، بهتر آموزش دیده اند.

آیا روانشناسان به دارو اعتقاد دارند؟

در رابطه با اکثر مشکلات روانشناختی دارو ضرورتی ندارد. روانشناسان به دارو اعتقاد دارند، اما رویکرد و بسته ابزار روانشناس در درجه اول بر راه حل های درمانی متمرکز است.

بسیاری از درمان‌ها برای مشکلات روان‌شناختی از طریق رفتار درمانی و شناخت درمانی ثابت شده‌اند، بنابراین این نقطه شروع روانشناس است و درمانگران ذهن خود را نسبت به هر جایی که ممکن است پیش رود، باز نگه می‌دارد. دکترهای روانشناس روی بهترین راه حل برای هر بیمار کار می کنند، که ممکن است در نهایت راهی دارویی برای تکمیل و کمک به پیشرفت حاصل از درمان مداوم باشد.

در اکثر مواقع تنها 10 درصد از بیماران نیاز مبرم به استفاده از دارو دارند.

آیا یک روانشناس خوب در تهران بدون دارو ها نیز قادر به درمان بیماران است

سالهاست که مشکلات روانشناختی برای افراد جامعه ناراحتی و دشواری هایی را فراهم آورده است. در چند دهه گذشته مشکلات روانشناختی به عنوان وضعیت هایی ناشناخته استنباط می شدند. اما امروزه همانگونه که به بیماری های جسمی نگاه می شود به مشکلات روانشناختی نیز پرداخته می شود. یک روانشناس خوب در تهران وضعیت های نابهنجار روانشناختی را مشابه بیماری های جسمی در نظر نمی گیرد.

بسیاری مواقع افرادی که از داروها نتیجه نمی گیرند به یک دکتر روانشناس مراجعه می کنند و به میزان قابل توجهی بهبود میابند.

نظریه پردازان مدرن چه می گویند؟

حداقل 40 درصد از افراد مبتلا به بیماری روانی در یک کشور غربی نمی توانند به خدمات بهداشت روان دسترسی داشته باشند. علاوه بر این، 61.5 درصد از کودکان مبتلا به اختلال افسردگی اساسی و 50 درصد از کودکان مبتلا به بیماری روانی درمان نمی شوند.

این قطع ارتباط بین بیمار و ارائه دهنده درمان تعدادی عواقب منفی دارد، از جمله این نگرانی که بسیاری از افرادی که قادر به رواندرمانی هستند امکان تجویز داروهای لازم را ندارند. تشدید مشکل این است که روانپزشکان که دکترهای پزشکی (M.D.s) هستند، می توانند برای بیماران دارو تجویز کنند. در حالی که برای روانشناسانی که باید مدرک دکترا بگیرند در بیشتر موارد اینطور نیست.

همانطور که گفته شد در حال حاضر، تنها پنج ایالت - نیومکزیکو، لوئیزیانا، ایلینویز، آیووا و آیداهو - به روانشناسان اجازه می دهند تحت شرایط محدود دارو تجویز کنند. روانشناسان ممکن است در ارتش ایالات متحده و خدمات بهداشتی هند نیز تجویز کنند. قانون ایلینویز برای مرجع تجویزی روانشناس منحصر به فرد است زیرا امکان آموزش و آموزش پسا دکترا در داروشناسی روانی را فراهم می کند.

جراردو رودریگز-منندز، دکترای علوم روانپزشکی بالینی (MSCP) در مدرسه روانشناسی شیکاگو

او می‌گوید: اگرچه حدود 50000 روان‌پزشک در کشور وجود دارد، حداقل 40 درصد از آنها خدمات انحصاری با هزینه بالا برای خدمات، درمانی ارائه می کنند.

دینا گلاسر، روانپزشک، مدیر آموزش در مدرسه روانشناسی شیکاگو موافق است. او می‌گوید: «دریافت خدمات روانپزشکی به جمعیت‌های محروم کار دشواری است. لیست انتظار بیمارانی وجود دارد که منتظر دریافت نسخه از روانپزشک هستند که ماه ها و ماه ها طول می کشد، به خصوص برای افرادی که در مناطقی زندگی می کنند که روانپزشکان کمی وجود دارد. دکتر گلیزر همچنین اشاره می کند که هزینه مراجعه به روانپزشک بیش از توان بسیاری از مراجعین است.